No właśnie… czym jest sukces? Czym jest według obecnego świata ? Kto ocenia, że to sukces? Kto w nas to ocenia? Po czym poznać, że sukces jest? I w końcu – do czego jest nam potrzebny?

Pomiędzy starym, a nowym rokiem, w przejściu, kiedy osiadłam, miałam czas i przestrzeń do rozmyślań po intensywności mijającego roku…,dostrzegłam, że pomimo wielu aktywności, nowych projektów, zakończenia poprzednich projektów, dużych, życiowych tematów, ogromu pracy własnej, nauki, dokonaniu wielu zmian, by podążać za sobą… trudno mi było stwierdzić, że osiągnęłam jakiś sukces przez ten miniony rok….
Rozważania o tym zaprowadziły mnie do miejsca, że sukces to spokój i poczucie, że jestem w życiu w dobrym miejscu. To poczucie płynące wyraźnie z wewnątrz. To z tego poczucia, z tego miejsca wewnątrz uśmiecham się do mojego życia, czuję się spełniona, doceniam siebie i swoje decyzje, odwagę , wysiłek. Z tego poczucia stoję za sobą, choć bywa to czasem trudne i wymagające. To miejsce na sukces jest wewnątrz, nie na zewnątrz. Czy w ogóle sukces może być powiązany z zewnętrznym celem czymś poza tym wewnątrz?

Sukces to zakończenie pewnych spraw, które obciążają, już nie przynoszą satysfakcji, już nie są dobre dla nas na ten moment. Po to coś kończymy, by zrobić w sobie przestrzeń na nowe. I być może to nowe dopiero się pojawi, może jeszcze nie do końca wiemy, czym to jest. Ale może zaistnieć wtedy, gdy mamy miejsce i uważność na nie. Zrobienie miejsca, danie sobie czasu na te poszukiwania … czyż to nie jest sukces? Poszukiwania swojego sukcesu. Żyć tak, by było po mojemu. Może po raz pierwszy w życiu. A może bardziej po mojemu pierwszy raz. Dla mnie. Tak, jak czuję to wewnątrz, jak podpowiada serce.

Sukces to życie, bycie w prawdzie. Swojej prawdzie. Życie właśnie po swojemu, ale z uważnością na innych, którzy są obok, i z uważnością na świat. Sukces to danie sobie możliwości wyboru, kogo i co wybieram dla siebie. Którą ścieżką chcę podążać, którą mam odwagę podążać, i trwanie na niej pomimo zawirowań i zwątpień.

Sukces to bycie sobą wśród innych – zarówno wśród tych, których wybieram i czuję się swobodnie, ale też bycie sobą wśród tych, którzy na pewnych etapach pojawiają się w naszym życiu i wśród i wobec których to bycie sobą jest wyzwaniem. To relacje, które budujemy, w których mamy odwagę zdejmować maski i być sobą, stać za sobą i swoją prawdą.

Sukces to tez te małe kroki, które prowadzą do dużych zmian. To kolejne etapy, które wymagają pracy, koncentracji, pomysłu, ale przecież bez tych etapów nie ma jak dotrzeć tam, gdzie chcemy. To dostrzeganie tych wszystkich wysiłków, pracy, zaangażowania, to nieustanna wiara w siebie.
Wiemy, gdzie chcemy dotrzeć, idziemy w tym kierunku….a gdy czasem nie wiemy, dajemy sobie przestrzeń na dotarcie do siebie i określenie kierunku. Bo sukces to też umiejętność zmiany zdania, zmiany kierunku, odwaga w podążaniu za sobą, cokolwiek się w nas zmienia. A przecież się zmienia….

Sukces to świadomość życia, bycia, działania, niedziałania, wybierania bądź poddania się. Dostrzeganie, docenianie, uważność. Obejmowanie i przyjęcie siebie.

Czy proste życie na wsi może byc sukcesem? Czy życie jako singiel/singielka to sukces? Czy posiadanie dużej rodziny to sukces? Prowadzenie własnej firmy czy etat – to sukces? Posiadanie wykształcenia? Podróżowanie po świecie?
W każdym możliwym przypadku – czy to jest wybór, czy może trochę splot okoliczności… jeśli odnajdujemy w tym siebie i swoją prawdę, jeśli doceniamy wartość tego i każdego dnia zasypiamy z tym wewnętrznym poczuciem spokoju …czy to nie jest sukces?
Być może naprawdę nie ma miary sukcesu. To u każdego może być zupełnie czym innym. Nie nam oceniać, czy ktoś osiągnął sukces. Nie innym oceniać, czy my osiągnęliśmy sukces.

Joanna Staszewska

Jak się przygotować do prowadzenia warsztatów, kręgów, grup? Co potrzebujesz by trwale, skutecznie, ożywczo, z korzyściami dla Uczestników i Ciebie działać? Odpowiedzi znajdziesz poniżej.

Prowadzenie grup to wspaniała, satysfakcjonująca, wzbogacająca, dynamiczna, różnorodna, ciekawa, pełna wyzwań, prowadząca do zmiany jednostki, rodziny, społeczności, świata praca. Superlatywy można mnożyć. Pewnie Ci, którzy się oddali temu zajęciu, dlatego właśnie często czynią je sposobem życia, zamiast traktować je jako pracę, są gotowi robić to dla samego tylko robienia tego nadal.
Praca z grupami, z ludźmi po prostu jest pracą z sensem, pracą ze zmianą, potencjałem, możliwościami i oporem im towarzyszącym. W jakimkolwiek temacie nie odbywała by się, można w niej odnaleźć wartość jaką jest wzrastanie Uczestników i prowadzącego.
Właśnie-prowadzącego. (*w obserwacji tej pomijam wszystkich pracujących z grupami z konieczności, przypadkowo, bo muszą, a woleliby coś innego robić).
Praca z grupami wymaga przygotowania. Przez jakiś czas, realizowana w krótkich formach, stroniąc od większych interakcji z Uczestnikami, bądź z pozycji nauczającego autorytetu może się udawać komuś prowadzić grupę intuicyjnie. Jednak przy dłuższych warsztatach, kręgach, wspólnotach, szkoleniach, nastawionych na osiąganie celu, przy rosnącej złożoności sytuacji rozwojowych, a zwłaszcza chcąc facylitować, towarzyszyć, być bliżej ludzi, konieczne staje się dysponowanie wiedzą i umiejętnościami a także postawą wspierającą rowadzącego/prowadzącą w roli.
Zapraszając osoby na warsztat, krąg, czy do budowania wspólnoty lub zespołu, warto widzieć złożoność procesu, w którego ważnym miejscu chcesz stać. Jego piękno, jak w świecie przyrody, po drugiej stronie ma moc, która potrafi stać się wymagająca, trudna, stawiająca na progu zdolności i możliwości prowadzącego i grupy. Uruchamianie tego procesu ma potencjał wartości, który do spełnienia się stawia swoje wymagania, które zapraszają umiejętności prowadzącego.

Szkolenie obejmujące dynamikę grupy, techniki pracy, komunikację, radzenie sobie z trudnościami, projektowanie form grupowej pracy, role(facylitator, coach, ekspert…), uważność, świadomość ekologiczną i etyczną, markę, zapraszanie, dialog z światem i styl pracy, holistyczne ujęcie zawodu, superwizję projektów działania z grupami – staje się potrzebne lub wręcz konieczne. W dzisiejszych czasach ujęcie pracy z grupą w holistyczny sposób zdaje się być trafne, bo otwiera wielość zachowań prowadzącego odpowiadających na wielość zjawisk grupowych.

Dlatego przygotowanie się do pracy z grupami wymaga czasu, spokoju, przemyślanej struktury. Raczej też nie może się zdarzyć w trybie on line, ani w kilku dniowym warsztacie. Pracę z grupami nazywam w myślach zawodem zaufania społecznego. Facylitując, ucząc, wspierając, interweniując (…) uruchamiamy w ludziach to czego szukają. Warto umieć to robić, znać modele wspierające Cię gdy tego potrzebujesz. Dla siebie i dla ufających Ci osób. Dla świata, by wspierać pole świadomego i dobrego.
Wartością rozwijania grup, wartością zawodów (trener, facylitator, coach, lider…)dla świata jest zwielokrotnione oddziaływanie, systemowy aspekt oddziaływania. Prowadzący wspiera rozwój osoby, grupy, a także, pośrednio ich systemów rodzinnych, zawodowych, społecznych. Ważne więc by wysiłek włożony w to, żeby zacząć tę pracę, był adekwatny, by móc ją długo kontynuować, rozwijać się, wzrastać, pracować w coraz bardziej zaawansowany sposób, bu powodować taki efekt śnieżnej kuli. Wysiłek ten jest potrzebny by ustrzec się przed tym co w tej pracy jest trudne, zatrzymujące, siejące zwątpienie. Utożsamiając się dziś z myślą Arnolda Mindelala i innych holistycznych terapeutów, fizyków myślicieli, wierzę, że to, że myślisz by pracować z innymi jest sygnałem z większego pola/świata, sygnałem mówiącym, że jesteś potrzebna/y dla większej sprawy. Ty najlepiej wiesz jakiej. Dobre przygotowanie zwiększa prawdopodobieństwo pozostania na ścieżce pracy grupowej, ścieżce zmiany, Twojej ścieżce serca.
Zapraszam Cię do udziału w warsztatach rozwijających osoby pracujące i chcące pracować z innymi. Uznajemy że jesteś najważniejszą dla siebie osobą i poprowadzimy Cię do umiejętności pracy z grupą poprzez samopoznanie. Wierzymy, że tylko znając siebie dobrze, możesz spójnie, świadomie, bezpiecznie, z wartością dodaną dla wszystkich prowadzić grupy. Znane powiedzenie mówi, że nauczyciel może zaprowadzić innych tylko tak daleko jak sam doszedł.
Dołącz do grupy wspierających przebudowę świata przez pracę z grupami, tych, którzy idą po przygodę z świadomością ścieżką samopoznania.
www.hst.edu.pl

Szkoła trenerów jesień Warszawa

Szkoła trenerów jesień Wrocław

Konflikt jako źródło mocy i wspólnoty.

Sytuacje trudne są źródłem szans. Jakkolwiek to brzmi, jak bardzo wolelibyśmy uniknąć tego co niespodziewanie napełnia nas złością, strachem, unieruchamia czy wpędza w obronę, sprawia, że wewnątrz znajdujemy się w stanie którego nie chcielibyśmy doświadczać, w stanie, który daleki jest temu, w którym mamy dostęp do zasobów, do siebie w najlepszej wersji…

Kłótnie, kryzysy, napięcia, konflikty czy wojny nawet, mogą prowadzić ludzi do odnalezienia w sobie jakości, które czekały na inny czas, pączkowały, rosły jako potencjalne możliwości, świadomość powoli dobijająca się do rzeczywistości. Sytuacja, w której nie ma już czasu na czekanie mówi:teraz, nie wiadomo co będzie za chwilę, teraz: może kiedy użyjemy tego co w nas się tli od dawna dokona się zmiana która też czeka i chce się wydarzyć od dawna, teraz: nie ma na co czekać wejdź, sięgaj, dawaj, rób, bądź bardziej tym kim jesteś. Dostrzeżenie wyższej konieczności bywa energią do przekraczania progów wcześniejszej tożsamości. I obyśmy dostrzegli tę możliwość w czasach kryzysu.

Arnold Mindell w swojej psychologii opartej o proces, u podstaw sensu pracy z kanałem świata widzi właśnie pracę z konfliktem. Uznaje konflikt jako źródło pojawiania się nowej jakości społeczności/grupy. W fundamencie pracy ze światem/grupą/zbiorem figur wewnątrz osobowości umieszcza koncepcje głębokiej demokracji. Koncepcja ta uznaje za konieczne zrobienie miejsca i wysłuchanie każdej ze stron, każdej części, wszystkich, większych, silniejszych i mniejszych słabszych. Uznaje też, że zaniechanie tego może doprowadzić większość dysponującą przewagą do zniszczenia.

Głęboka demokracja w rzeczywistości uznawanej najczęściej za realną a więc w grupach, zespołach, organizacjach, społecznościach, oznacza stworzenie warunków dla bezpiecznego ujawnienia stanowisk mniejszości. Niezadowoleni, widzący inne rozwiązania, ci w lęku, złości, bezsilności, niewiedzy, pogubieni i mający swoje wizje sprzeczne z wizją dowodzących, czy bardziej głośnych którzy rządzą mają w myśl tej idei być wysłuchani, zrozumieni, a ich rzeczywistość ma być uznana i współtworzyć całościowe rozwiązanie. Inaczej w ten czy inny sposób będą oni stanowić stronę konfliktu.

W rzeczywistości często niezauważanej, nieznanej przez ludzi, rzeczywistości wewnętrznej głęboka demokracja oznacza dopuszczenie do głosu zepchniętych na margines części osobowości, zapomnianych, pominiętych, tych które musiały zrezygnować z przestrzeni dla siebie wobec siły silniejszych, głośniejszych, wspieranych przez system rodzinny i społeczny a także przekonania osoby. Oznacza słuchanie dzieci, marzycieli, niesfornych, niegrzecznych, zmieniających zdanie, widzących inaczej, niechcących się podporządkować artystów i buntowników, mających plany nie akceptowane przez ja będące u steru. Tych, którzy rosną w siłę, kiedy rozwija się osoba, a którzy jeszcze głosu nie dostali. Próba ich pominięcia jest o tyle bezcelowa, że pozostaną i tak na swoich miejscach pobierając część życiowej energii jednostki na swój opór, w ekstremalnych przypadkach niszcząc życie tej osoby.

Ktoś prowadzący pracę z konfliktem w oparciu o idę głębokiej demokracji musi dysponować wieloma jakościami, które nazywane są przez Arnolda Mindella metaumiejętnościami. To postawy, umiejętności świadomego wybierania potrzebnych aspektów siebie, korzystania z różnych własnych części by facylitować proces, dopełniać role, dbać o siebie i innych, wydobywać na światło dzienne to co w konflikcie konieczne by wznieść się ponad stanowiska stron i znaleźć rozwiązanie pozwalające współistnieć a może współpracować. Taka praca wymaga wiele samozaparcia by znieść napór emocji, słów, potrzeb, sprzeczności z grupy/społeczności/świata, a także podobnych procesów wewnętrznych. To jak siedzenie w ogniu. Praca i trwanie. Działanie i niedziałanie. Pozwalanie by się działo i wspieranie. Kontrolowane pozwalanie by ogień spalił coś by zrobić miejsce.

Ogień ma właściwości spalania/niszczenia i tworzenia miejsca na nowe. Wygaszanie go może uniemożliwiać powstanie nowego i wypalenie starego. Wytrzymanie temperatury wymaga wiedzy, umiejętności, cierpliwości i wiary, działania na pograniczu kilku rzeczywistości, łączenia ich i pomagania budować się na nowo. Taki prowadzący jest więc zarazem facylitatorem, twórcą, szamanem, naukowcem, liderem, terapeutą… Żadna z tych umiejętności z osobna może nie być wystarczająca, może nie dźwignąć wieloaspektowego konfliktu i nie umieć podążać w kierunku z którego nadchodzą. Złożoność ludzi, grup, świata i pola które stoi za konfliktami wymaga po prostu czegoś więcej niż wycinkowa wiedza.

Wydaje się więc, że wielokierunkowe facylitowanie/działanie/uczenie się jest dziś kluczowe dla życia. Dla życia jako całości wszystkiego. Życia jako czegoś co potrzebuje być zasilane nowymi jakościami by wzrastać. Życia jako życie nas ludzi, zwierząt i roślin na tym świecie. Życia rozumianego jako stanie za sobą w ugruntowaniu, bez utraty kontaktu z potrzebami innych części świata/siebie/kogoś.

Nierozwiązane konflikty, niewysłuchane mniejszości mogą je/życie niestety unicestwić. Umiejętność włączania informacji płynących z konfliktów do tworzenia rozwiązań czyni życie bogatszym i może zakończyć konflikt i budować nowe.

Szkoła trenerów jesień Warszawa

Szkoła trenerów jesień Wrocław